இலையுதிர் காலம்

பூக்களிடத்திலும் சொல்லவில்லை 

என் மனக்கேதங்களை.
பின் எவ்வாறு தெரிந்தன  

வண்ணங்கள் மாறாவிடினும் 

இலைகளை பிரிந்து உதிந்தன 

என் மனப்பிளவை ஒத்தவாரு...?

வாசனையற்ற பூக்களாய் தெருவோரம் உதிர்ந்து, 

வண்ணங்கள் இழக்கும் தருவாயில்.... 

எதற்கும் இருக்கட்டும் என 

எதற்கு மாலை தொடுற்கிறாய்...?

உதிர்ந்த பூக்கள் மீண்டும் மரங்களில் சேர்வதில்லை. 

இலையுதிர் காலம் வரை காத்திருக்கின்றன. 

இலைகளுக்கும் பூக்களின் வலி புரியும் வரை.

விடிவெள்ளி நீ

விரிந்து கிடக்கும் விண்மீன்களை பந்தென சுருட்டி

உள்ளங்கையில் ஒளித்து
நிறம் மாறும் முன்
நித்திரைக்கு துணையாய் தந்துவிட்டு
கணவுகளில் மட்டும்
வானவில்லின் வர்ணங்களை சிதரவிட்டாய்

வெறிச்சோடிப் போன என் தெருக்களில் மாவிலை தோரணங்களை
வாசனை பூக்களோடு பேசவிட்டாய்
திருவிழா பூண்டது என் மனகிராமம்

நீரில் மிதக்கும் தாமரை இலையாய்
ஒட்டியும் ஒட்டாமலும்
கழிந்த நேசங்களை ஒன்றினைத்து
தாமரை பூக்களாய் மலரவிட்டாய்
உன் சூரியக் கிரணங்களால்

நீண்ட நெடுந்தூரம் ஆகிப்போன
என் பிரியங்களை
மீட்டெடுத்து உன்னில் முடியவைத்தாய்

தேடி தொலைத்த மொழியாக
என்னை விட்டு சென்ற
நிழலாக
தனித்திருந்த என் தனிமைக்கு
தொலைதூரத்து விடிவெள்ளி நீ

வானவில்

நீ பிறந்தாய் வானவில்லாய்

அங்கு ஏழு வண்ணங்கள் மாட்டும் இல்லை

என் வாழ்வின் அனைத்து வண்ணங்களும்

அப்போதே சேர்ந்து பிறந்துவிட்டன…

சில நிமிடங்கள் வர்ணஜாலம் காட்டி

மறைந்து, நிறமிழந்து போகும்

வானவில் அல்ல நீ

பலரின் உயிரில் வண்ணமேற்றும் தூரிகை நீ

எட்டா கணியாய் மேகத்தினுள்ளே ஓடும்

வானவில் அல்ல நீ

யாவருக்கும் வளைந்து கொடுக்கும்  

பக்குவம் பெற்றவன் நீ

மலர்ந்து விரிந்து கண்களில் குளிர்ந்து

மனதில் நிறைந்து நிற்கிறாய் என்றும்

உன் உயரிய பண்பால்

உன் நட்பெனும் மழை நீரீன் கம்பிகளை

பிடித்துக் கொண்டு சூரியனுக்கு

நிகராய் மின்னும் உன் வானவில் வாழ்க்கையில்

ஒர் நிறமாய் மாற ஆசைப்படுகிறேன்,

சாயம் போகா நம் நட்பின் மீதுள்ள நம்பிக்கையால்

உனக்கானவை

உனக்கானவை எல்லாம்
என் இருதய இருப்பிடம்
என் இரவின் மெளனம்
என் சல்லரை சேமிப்பு
என் சிந்திய கண்ணீர் துளி
என் மூச்சின் வெப்ப பயணம்
என் இரவு நிலவின் நெருக்கம்
என் காதலின் வாசற்படி
என் இறைவனின் சந்நிதானம்
என் கற்பின் கருவரை
என் தோல்வில் முயற்சி
என் மெல்லிய கணவின் தொடற்சி
எனக்காக நான் சேமித்த தனிமையும்
சேர்த்து கொண்டு
இப்பொழுது
 உனக்கானவையாக மாறியது

நட்பென்னும் வான் மழை

என் நாட்கள், என் நிமிடங்கள், என் நோடிகள் அனைத்தையும் உனதாக்கிக் கொண்டாய்.

உரைநடையாய் கழிந்த வாழ்க்கையை கவிதையால் நிரப்பினாய்.

தண்டவாளம் போல் செல்ல மட்டுமே ஆசை
சேர்ந்தும் சேராமலும்.

நட்பேனும் பாதையில்
நடைபயணம் ஆரம்பம்
நம் கடைசி பயணம் வரையில்

நமது தேளிந்த நீரோடையில்
நம்மை கடந்து செல்வோர்
குளிர் நிலவையும் காணலாம்
சுட்டெரிக்கம் சூரியனையும் காணலாம்
பார்வை பழுதில்லாமல் இருந்தால்

விண்மீன்கள் கரையும் மட்டும் நம் நட்பென்னும் ஒளி வீசும்

விழி மூடி உன்னுடன் நடப்பேன்
இருள் சூழ்ந்த மழைக் காட்டிலும்
வான் மழையாய் நீ்
கை கோர்ப்பதென்றால்

நட்பெனும் சுவாசம்

மறிப்பேனோ உந்தன் மடியில்
மலர்கின்றேன் உன்னுடன் சிரிக்கின்ற பொழுதில்

சில நேரம் தவித்தேன்
பல நேரம் தவழ்ந்தேன்
குழந்தையாய் உந்தன் அருகில்

நட்பென்ற நெருப்பின்பிடியில்
சுட்டாலும் வெண்சங்காய் நிறத்தில்

தேடிக்கிடைத்த நட்பென்ற புதயலுக்கு வழி நீ
விரல் கோர்த்து துணை நின்றாய்

கடைசி நிமிடமும் நீங்கா உன் நேசம் வேண்டும்
நினைவில் உன் நட்பெனும் சுவாசம் வேண்டும்

நட்பதிகாரம்

ரெக்கை விரிக்கிறேன்
உன் நட்பேனும் வானில்

நிலவாய் ஒளிர்கிறேன்
உன் சூரிய கிரனங்களால்

வீழ போவதில்லை
நட்பெனும் சிகரம் தொட்டு.....
கீழ்நோக்கி பாயும் அறுவிபோல் மட்டுமே ஆவேன்

காதல் கேட்காமல் கவிதை கேட்டாய்
நண்பனே.....
ஆண்மகனில் ஓரே அன்னை நீ.

என்றும் இந்த நட்புக் கப்பல் அலையாடும்
கலங்கரை விளக்காய் நீ இருந்தால்.